hieke luik

De natuur die uitbot als sculptuur

De sculpturen, tekeningen en collages van Hieke Luik (Apeldoorn 1958) laten een wereld zien die ze door haar handen laat gaan. Het is haar manier om greep te krijgen op het verloop van het bestaan. Het begint ergens en houdt weer op, maar er gaat ook iets aan vooraf en er komt iets na. In het geval van Hieke Luik voorvoelt ze waaraan haar werk ten grondslag ligt, voert ze uit wat ze in handen krijgt en herneemt ze wat ze heeft los gelaten. In alles is het werk op de tast. Wat ze voor ogen heeft kan ze door het aanraakbaar te maken als beeld tot stand brengen. In feite maakt ze geen werk naar de waarneming. Haar beelden zijn gemaakt door letterlijk iets naar haar hand te zetten. Het zijn beeldende gebaren.

Voor Hieke Luik is het maken van haar werk een manier om een spoor uit te zetten en te volgen. Ze gaat ervan uit dat ze in het tot stand brengen van haar werk een ander spoor volgt dan het parcours dat de kijker aflegt. Dat die sporen uiteenlopen, maar ook kunnen samenvallen beschouwt ze als de kracht van de verbeelding. De beelden die ze maakt kunnen daardoor steeds een ander verhaal vertellen.

Foto’s Peter Cox